پریشان     پشیمان    سر در گریبان    همانند غریبان   و به رسم بی نصیبان  ناله می آید    چه ناله جان سوزی این ناله از دل آلوده من است که سر میدهد و می گوید :

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

نمی دانم    که می مانم     یا نمی مانم      به هر حال از دوری او میخوانم     که هنوز جوانم     و هرچه او مرا خواند     همانم گرچه از همه چیز ناتوانم     واز فراغ تو و شاید از گناهان زیاد ولی هر چه هست همین هست و نمیدانم ، قد کمانم با این فکر و ذکر از دل برده قرارم و از جان برده نشانم    و زمزمه دارد زبانم   که :

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

نیازم است  و این دارو  دمساز است   و نقطه آغازم     سکوت اعجازم   و سکوی پروازم   با او رازم و بی او چه سازم ؟

با دلی سوخته و قلبی شکسته در سوز و گدازم و در تلاطم عشق او ، دمادم و پیاپی این عرصه را به او میبازم و با این حال است آوازم که :

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

از حلقه هستی بیرونم کرد ، با تمام گمراهی او مجنونم کرد ، با همه صبری که داد باز دلخونم کرد ، و با نگاهش مدام افزونم کرد       دل ، راحت باش و بگو ...

غلط کردم    تو اگر رهایم کنی چه خاکی به سرم بریزم    رهایم نکن  ای حاجت حاجت مندان  و ای امید امیدواران و ای قرار بی قراران و ای دستگیر مستمندان که من حقیقتاً مستمندم ...

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد